Paseamos. Saímos en orde, repartidos, coma se de pronto, voltásemos a infantil, cando saíamos da clase en fila india imitando un tren. Saímos á rúa ordeados por idades e actividades despois de levar case dous meses pechados nas nosas casas, ansiados de ver xente, de ver vida. Os aires distópicos aumentan cando, a pesar de estar cheas de xente, segue sen haber vida nas rúas. Moitas persianas baixadas e beirarrúas sen mesas e sillas ocupándoas. E o máis próximo a un ser querido, a un coñecido que podemos estar é a dous metros, anulando calquer mínima mostra de afecto mediante contacto físico. Iso, se chegas a recoñecelo, pois entre mascarilla, guantes e, se cadra, gafas de sol ou paraugas, saír á rúa parece entrar nunha nova versión de Watchmen onde todo o mundo vai disfrazado de Rorschach.

Non teño nin idea de cómo será a definitiva, pero esta “pre-nova normalidade” é, cando menos, un tanto curiosa. E tamén bastante desagradable, por que non dicilo. Aínda que, a pesar de todo, estamos mellor ou, polo menos, menos mal que fai 59 días. Seguen desaparecendo persoas do mapa e os hospitais continúan sen baleirarse como quixéramos. Os aplausos desgastáronse cos días e as noites de insomnio alteran cada vez máis os ánimos da poboación. Pero si, estamos mellor que 59 días atrás. Puidemos ver a luz, literal e metafóricamente. Vela e sentila. O mundo volveu a pórse un pouquiño máis en marcha. Pasouse de falar de “confinamento” para facelo de “desescalada”. De fases e, implicitamente, de avances. Puidemos volver a mercar libros, roupa e demais menesteres con cita previa e as perruquerías nunca viran tanta cola dende, case me atrevería a dicir, a súa creación. As persianas levántanse ao tempo que os carteis de “Pechado” desaparecen, aínda que siga habendo demasiadas baixadas.

Agora, en dous días voltan a abrir as terrazas, as que poidan e queiran. Ese día voltarei a pasear, coa diferenza de que, entón, sentareime a tomar un café no bar de sempre, mentres lle pregunto a Diego, o camareiro, que tal o leva. Falaremos de todo e de nada. Da familia, imaxino. Do mal que estaba a hostelería antes e do moito peor que o estará agora. E de proveedores e clientes repuntantiños. E do ranking das mellores marcas de café. Despois, voltarei camiñando de novo cara a casa coa antelación suficiente para que me dé tempo a estar alí antes de que chegue o toque de queda, como Cincenta cando daban as 00:00, pero unha hora antes, e coa sensación de, máis que un paseo, ter dado un paso cara adiante. Xa queda menos para a seguinte fase. Xa queda menos.